Georgi Gospodinov'un bu eseri, yazarın babasının ölümü sonrasında hissettiklerini anlatan derin ve içten bir tefekkürdür. Babası figürünü "omuzlarında tonlarca geçmiş taşıyan bir Atlas" olarak idealize eden yazar, bu yeri doldurulamaz kayıp karşısında yas, sevgi, varoluş ve hafıza üzerine derinlemesine düşünür. Roman, bizi çocuk olarak hatırlayan son kişi de gittiğinde varlığımızın devam edip etmediği sorusu üzerinden, hayatta kalışı anlamlandırmaya yönelik samimi bir yolculuk sunar.